فرزند میرزا عبداله خان در سال 1285 ه.ش
پدر و مادر وی با موسیقی آشنا بودند و با هنرمندان برجسته عصر خودش حشر و نشر داشتند.
پدرش علیرغم مخالفت بالاخره وی را در نواختن ویولن آزاد گذاشت. او پس از اینکه علینقی وزیری << کلوپ موزیکال >> را افتتاح کرد، تحصیات را رها می کند و هشت سال در آنجا به فراگیری موسیقی می پردازد.
در سال 1313 دانشنامه ی لیسانس زبان وادبیات فارسی را از دانشسرای عالی دریافت می کند و در سال 1314 در خدمت وزارت فرهنگ شد و تا سال 1320 سِمت های معاونت اداره کل موسیقی کشور، معاونت هنرستان عالی موسیقی و معاونت دفتر وزارت فرهنگ را به عهده داشت.
در این سال ها بود که وی آثاری چون: هماهنگی موسیقی غربی، نظری به موسیقی غربی و نظری به موسیقی ایرانی را به رشته ی تحریر در آورد.
در سال 1323 به همراه کلنل وزیری، هنرستان موسیقی ملی را بنا نهاد. کتاب “سرگذشت موسیقی ایرانی” در دو جلد نیز از تالیفات ایشان می باشد.
وی بعد از استاد خود وزیری، یکی از پایه گذاران واقعی طریقه ی تحقیق درست و اصولی در موسیقی ایران است. خالقی سال ها عضو شورای موسیقی رادیو ایران و یکی از پایه گذاران برنامه ی “گلها” بود و ارکستر “گلها” را شخصا رهبری می کرد.
آثار او را می توان به چند گروه تقسیم نمود: آهنگ های بی کلام، آهنگ هایی با آواز و با کلام و سرودهایی که غالبا میهنی و برجسته بود، مانند: ای ایران، سرود آذربایجان، آهنگ می ناب، آه سحر، حالا چرا، چند رودکی.

منبع: کتاب بیایید تار و سه تار بنوازیم – کیوان ساکت – جلد دوم – نگارش: مجید محمدی حاجی